Անգլերենից-հայերեն

Ջոի ճանհապարհորդությունը

Երբ Փադինգտոնում  կայարանապետի դուստրը լվանում էր կայարանի տանքիը, բուերը ովքեր ապրում  են այնտեղ երբեմն ընկնում են: Այսպիսով այս տարի, երբ եկավ տանիք լվանալու ժամանակը – Ջո բուն որոշեց.

- Ես կայցելեմ իմ տատիկին, այսպիսով ես չեմ ընկնի տանիքից ներրքև: Այսպիսով նա նստեց գնացք, որը տանում էր տատիկի տուն: Գնացքի անունը՝ Քադոգան Քասլ էր, իսկ մեքենավարի անունը պարոն Բոստոք:

- Ջո դուք ունե՞ք տոմս – ասաց պարոն Բոստոքը

- Այո – ասաց Ջոն և տոմսը ցույց տվեց նրան

Եվ նրանք գնացին: Երբ նրանք հասան տատիկի տուն, Ջոնը ներս մտավ և տեսավ իր տատիկին: Իսկ հետո նա հիանալի ժամանակ անցկացրեց խոհանոցում՝ խաղալով ծորակների հետ: Քադոգանը հանգստացավ և կերավ մի քիչ ածուխ, իսկ պարոն Բոստոքը խմեց թեյ և կերավ սենդվիչ սիրոպով: Պարոն Բոստոքը թափեց մի քիչ սիրոպ երկաթուղու գծերի վրա: Այպիսով, երբ Քադոգանը փորձեց միանալ, նա չկարողացավ: Նրա անիվները կպած էին էին:

- Օ՜ աստված իմ – ասաց Քադոգանը, բայց նա չլացեծ:

- Ֆու – ասաց նա, ֆու, ֆու, ֆու , բայց նա չէր կարողանում շարժվել: Պարոն Բոստոքը կանչեց Ջոին և նա, տատիկը, Ջոն և տատիկի կատուն, որի անունը Թոմաս էր, բոլորը հրում էին Քադոգանին , այնքան ուժգին, որքան նրանք կարողանում էին: Բայց դեռ նա չէր կարողանում շարժվել: Հետո Ջոն մի գաղափար մտածեց: Կատունները շատ լավ են լիզում, նա մտածեց: Այսպիսով նա ասաց Թոմասին.

- Ի՞նչ ես կարծում, դու կարող ես փորձել լիզել սիրոպը: Այսպիսով Թոմասը լիզեց և լիզեց, անհնդատ լիզեց, մինչև սիրոպը ամբողջովին մաքրվեց: Հետո նա գնաց և խմեց ջրից: Երբ Ջոն հասավ Փադինգտոն իր տուն , աստղերը սկսում էին հանգչել և նա զգաց, որ քնում է, որովհետև բուերը քնում են օրվա ընթացքում: Նա թռավ տանիքի տակ և ասաց ինքն իրեն <<փայլիր, փայլիր փոքրիկ աստղիկ>> , բայց այն դուրս եկավ այսպես.

Փայլեք, փայլեք Լոնդոնի լույսեր

Փայլեք մեզ համար ձեր ամբողջ հզորությամբ

Փայլեք ինձ համար, փայլեք դռնապանի համար

Փայլեք կայարանապետի դստեր համար

Փայլեք թռչունների համար, ովքեր քնած են այգում

Փայլեք շեկ կատուների համար, ովքեր մութ դրսում են

Փայլեք ձիեի համար, փայլեք ոչխարների համար

Եվ փայլեք բուի համար, ով պատրաստվում է քնել:

23.02.2016

Homework

Ճայն և Կրիան

Կար չկար մի ճայ` անունը Օլիվեր: Նա ապրում էր մի փոքր կղզում իր ընկեր` Սիմոն անունով կրիաի հետ: Ամբողջ օրը Օլիվերը թռչում էր ծով և ձուկ բռնում: Սիմոնը մնում էր տանը մեծ ծառի տակ, ուտում էր կաղամբ և երգում երգեր: Նա ուներ գեղեցիկ ձայն: Մի օր մի մեծ արագիլ թռչում էր և տեսավ Սիմոնին: Արագիլի անունը` Չառլի էր:

Նա շատ սոված էր: -Իմն է, իմն է,- բացականչեց նա:

Այն կրիան կդառնար շատ համեղ ընթրիք: Նա իջավ ներքև և բռնեց Սիմոնին իր կտուցով և թռավ: Հետո նա թռավ տուն և բացելով վանդակի դուռը, ասաց:

-Գնա այնտեղ, -ասաց Սիմոնին: Այստեղ շատ կաղամբներ կան: Դու կուտես դրանք և կգիրանաս:

Այնուհետև նա կողպեքով դուռը փակեց: Երբ Օլիվերը հասավ տուն,  ամեն տեղ փնտրեց իր ընկերոջը, բայց ոչ մի տեղ չգտավ: Արդեն մթնում էր և նա գնաց Սիմոնին փնտրելու: Երբ թռչում էր մութ անտառի վրայով  հանկարծ լսեց ցածր և գեղեցիկ ձայն: Սա Սիմո՞նն է: Այդ ձայնի ուղությամբ նա իջավ ներքև և դա իր ընկերն էր, տխուր երգում էր լուսնի լույսի տակ: Նրա կողքին մի մեծ բույն էր և այնտեղ արագիլն էր քնած:

– Շ-շ-շ, ձայն մի հանիր,-ասաց Օլիվերը: Նա հարվածեց իր կտուցով փայտե վանդակին և Սիմոնը կարողացավ դուրս գալ: Բայց նրանք տնից շատ հեռու էին: Եվ Սիմոնը չէր կարողանում թռչել: Կրիաները չեն կարողանում թռչել: Դրա համար նրանք կառուցեցին լաստանավ և գնացին տուն: Երբ նրանք հասան տուն, Օլիվերը Սիմոնի պոչը ծառից կապեց:

– Դու հիմա ապահով ես,-ասաց նա:

 Նրանք շատ երջանիկ են:

Թարգմանեցին`Ես և Էլեն Ջանոյաը