Miranda's Journey

Miranda's Journey

Once upon a time tliere was a duck who lived in Africa. She was an English duck and her name was Miranda . Her one wish was to come to England and play with the girls and boys who lived there. So she said good-bye to all her friends: to the lions and tigers and monkeys but not to the crocodiles. She hated crocodiles. She felt sad to leave her friends, but she flew away bravely. For miles  there was nothing but forest; then she saw the sea. Then she came to Italy. She could see children at the sea-side, they were playing with the sand. The mothers and fathers were sitting and doing nothing at all, and Miranda thought it was so silly. Then she came to some mountains and had to fly high to get over them. The air grew colde and colder; snow began to fall. She heard the sound o! singing. It was coming nearer and nearer and Miranda recognized a popular French song. Out of the mist flew a whole flock of French swallows, it was flying south to Italy. As they passed they dipped their wings in s a lu te . And Miranda dipped hers. She was getting very tired and hungry. The snow fell faster and faster. She couldn’t see a yard  in front of her and flew on blinded by the snow, frozen with the cold. And all the time she thought of summer days on English ponds and of the children she was going to meet and play with. Her beak was always pointing towards London. She flew on for hours like this. The wind and the snow suddenly ceased. Above her she could see the stars, and below the bright lights of a big town. It was London. She flew down and landed on a pond near an lnn. There was a little island in the middle of the pond, wilii an empty nest on it, just as i f 3 it was made for her. She was pleased. She ate some pond grass and got in the nesl and was just going to sleep when she heard someone shouting, “Miranda Duck! Miranda Duck!” “Неге I am!” she said, and jumping out of the nest she swam to the bank of the pond, and there was a messenger boy. “Telegram for you,” said the boy, “sign here, please!” Miranda signed. Then /with the telegram in her beak she swam back to her nest. Oh! she was happy. She opened it. It was from the girls and boys in Africa, and in it was written:

Miranda, Miranda, Miranda Duck,

Here is a message to wish you good luck;

From the children of Africa, oh Ducky dear, do

Look after yourself,  we’re thinking of you.

The lights went out at the inn across the road. She could hear the people saying good night to each other. Then all was quiet. She put the telegram under one wing and her head under the other, and went to sleep.

 Միրանդայի ճանապարհորդությունը

Ժամանակով կար մի բադ, ով ապրում էր Աֆրիկայում:Նա անգլիական բադ էր, և նրա անունը Միրանդա էր: Նրա միակ ցանկությունն էր գալ Անգլիա և խաղալ այնտեղ ապրող աղջիկների և տղաների հետ: Այսպիսով նա հրաժեշտ տվեց բոլոր իր ընկերներին և առյուծներին և վագրերին և կապիկներին, բայց ոչ կոկորդիլոսներին:Նա ատում էր կոկորդիլոսներին: Նա տխուր էր, որ հեռանում է իր ընկերներից, բայց նա քաջաբար թռավ: Մղոններով ոչինչ չկար, բացի անտառներից, հետո նա տեսավ ծով: Հետո նա եկավ Իտալիա: Նա երեխաներին տեսավ ծովափում, նրանք խաղում էին ավազով: Մայրիկները և Հայրիկները նստած էին և ոչինչ չէին անում և Միրանդան մտածեց, որ դա հիմարություն է: Հետո նա եկավ լեռների մոտ, և նա ստիպված էր թռչել դրանց վրայով: Օդը դառնում էր սառը ու սառը և ձյուն սկսեց տեղալ: Նա լսեց երգի ձայն: Այն մոտենում էր ավելի ու ավելի և Միրանդան ճանաչեց այդ հայտնի ֆրանսիական երգը: Մառախուղի միջից թռչում էր ծիծեռնակների մի մեծ երամ, որը թռչում էր հարավ՝ դեպի Իտալիա: Երբ նրանք անցնում էին , իրենց թևերը թափահարում էին ողջունելով: Եվ Միրանդան իր թևերը թափահարում էր նույնպես: Նա շատ հոգնած էր և քաղցած: Ձյունը թափվում էր ավելի ու ավելի արագ: Նա չէր կարողանում տեսնել իր առջև և թռչում էր ձնից  կուրացած և ցրտից սառցակալած: Եվ ամբողջ ժամանակ նա մտածում էր ամառվա օրերի, անգլիական լճակների և երեխաների մասին, որոնց հետ նա պատրաստվում էր հանդիպեր և խաղար: Նրա կտուցը միշտ ցույց էր տալիս դեպի Լոնդոն: Նա այդպես թռչում էր ժամերով շարունակ: Քամին և ձյունը հանկարծ դադարեցին: Իր վերևում նա կարողանում էր տեսնել աստղեր, իսկ ներքևում մեծ քաղաքի պայծառ լույսերը: Դա Լոնդոնն էր: Նա թռչեց ներքև  և վայրէջք կատարեց լճակի վրա, մի պանդոկի մոտ: Լճակի մեջտեղում կար մի փոքրիկ կղզի, դատարկ բնով, կարծես թե պատրաստված էր նրա համար: Նա շատ գոհ էր: Նա կերավ մի քիչ լճի խոտից, մտավ բունը և երբ պատրաստվում էր քնելու, հանկարծ  լսեց ինչ-որ մեկի ձայնը՝ Միրանդա բադիկ, Միրանդա բադիկ:

- Այստեղ եմ, - ասաց նա և ցատկեց դուրս բնից, նա լողաց լճակի ափին մոտ և տեսավ մի փոստատար:

- Հեռագիր ձեզ համար, - ասաց տղան ,  ստորագրեք այստեղ խնդրում եմ: Միրանդան ստորագրեց: Հետո հեռագիրը կտուցի մեջ լողալով ետ գնաց դեպի իր բույնը:  Օ՜ նա երջանիկ էր: Նա բացեց այն: Այն Աֆրիկայում ապրող աղջիկներից և տղաներից էր, այնտեղ գրված էր.

Միրանդա, Միրանդա, Միրանդա բադիկ

Ահա հաղորդագրությունը, ցանկանում ենք քեզ հաջողություն

Աֆրիկայի երեխաներից, սիրելի բադիկին

Հոգ տար ինքդ քո մասին, մենք մտածում ենք քո մասին:

Պանդոկ տանող ճանապարհի լույսերը անջատվել էին: Նա կարողանում էր լսել, որ մարդիկ միմյանց ասում են բարի գիշեր: Հետո ամեն ինչ հանդարտ էր: Նա հեռագիրը դրեց թևի տակ, իսկ գլուխը մյուս թևի տակ  և պատրաստվեց քնելու: