Մենք արվեստի ժամանակ դիտեցինք <<Ճանապարհ դեպի կրկես>> ֆիլմը: Լեոնիդ Ենգիբարյանը շատ, նպատակասլաց էր, և նա ուզում էր հասնել կրկեսին և հասավ: Կարծում եմ, եթե ուզում ես ինչ որ բանի հասնել պետք է աշխատես: Իմ տպավորությունները շատ են, նրա հետ կապված, ամենալավը այն էր, որ ինքը դժվարություններով հասավ այդ փուլը: Կրկեսը իր համար ընտանիք էր, կյանքն էր: Նա բեմի մարդ էր, նա կուլիսների ետևից նոր բան էր տեսնում և փորձում էր անել: Մարդը հասավ իր նպատակին և մեծ հաջողությունների, իսկ այդ ամենը արդարությամբ: Այդ ֆիլմից <<Ճանապարհ դեպի կրկեսից>> ինձ դուր եկավ այն հատվածը, երբ արդեն բեմ էր դուրս գալիս, և կարողանում էր գրավել մարդկանց ծիծաղը: Այդ հատվածում նա իր աշխատածը ցույց տվեց նոր ու նոր անելիքներով: Ես կհետևեմ Լեոնիդի գործերին, բայց իմ ճանապարհը կլինի ԹԱՏՐՈՆ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий