Չարենցի գազելներ

Վերլուծություններ Կապույտ բաժակը հոգեթով դու խմիր, Սիրտդ լցվի թող հեքիաթով - դու խմի՜ր Իրիկնային երկինքը բիլ թող անվերջ Հոգիդ լցնի կապույտ կաթով - դու խմի՜ր: Թող լո՜ւռ լինի. անրջավոր ու տրտում - Կապույտ բաժակը հոգեթով դու խմիր: Այս բանստեղծությունը շատ հոգեվոր էր, քանի որ Չարենցը տալիս էր իր հարազատին, որ խմեր հանգստանար: …………………………………………… Իմ խոսքերը կարկաչում են կապույտում, Կարկաչում են ու կանչում են, կապույտում: Կարոտներ կան, որ անմարմին ու տրտում - Միայն շշուկ ու հնչյուն են - կապույտում: Երազներ կան, որ կարոտներ են միայն, Լո՛ւյս կարոտներ, որ կանչում են կապույտում... Այս բանաստեղծությունը կարկաչում էր կապույտի խաղաղության մեջ: …………………………………………………………….. Դու կապույտը սիրեցիր - չգտար, Սիրտդ դարձավ ձյունաձիր, - չգտար: Երկինքներին` հեռավո՛ր, հեռավո՛ր` Դու մանկորեն ժպտացիր - չգտար: Կո՛ւյր աչքերից` աղոթքո՛վ, աղոթքո՛վ` Մի քիչ կապույտ մուրացիր - չգտար... Այս բանաստեղծության հեղինակը՝Չարենցը կորցրել էր իր հանգիստ կապույտը, խաղաղությունը բայց չէր գտնում: ………………………………………………… Իրիկունը ու կապույտը կանչեցին, քույր, - Ճամփա ընկանք ոտաբոբիկ, երկնայի՛ն քույր... Ու գնում ենք դեպի Հավերժը ամոքիչ. Մահն է թեթև՛, մահն է բարի՛, անմարմին քույր... Ետ չնայե՜ս, ետ չնայե՜ս թաց աչքերով, Դու իմ վերջի՛ն, իրիկնայի՛ն, աստղայի՛ն քույր... Իսկ այս բանաստեղծությանը նա իր քրոջ ասում էր որ հանգստության մեջ ճամփա ընկանք: …………………………………. Թող ապրի հոգին - կապույտ վանդակում. Կան գանձեր անգին - կապույտ վանդակում: Դու - ծարավ աղջիկ, կապույտը - գինի. Դու - արբած մի կին - կապույտ վանդակում: Ի՞նչ պիտի անես, ի՞նչ պիտի անես, Երբ թափվի գինին կապույտ վանդակում... Բանաստեղծությունը շատ հոգի էր տալիս, և կապույտ գինին խորդանշում էր խաղաղության գինի: Այդ աղջիկը խմում էր գինին, որ հանգստանա: